*  * **  ( چهارشنبه سوری )  ** *  *

 . . . یــکـی از آئین هــــای کهن ملّـی و فــــرامـــوش نشــدنی مـا ایرانیـــــان، که هیـچگــاه از یـادهـــــا و خـاطـــــره هــا محـــو نـخـواهـــد شـــد، مـــراســم زیبـــای سـنّتـی و قــــدیمـی  شب « چهــارشـنبه سـوری » است . اگـر چه دیگــر  آن شـور و نشـاط دوران کـودکـی و نـوجـوانـی در ما نیـست، ولیـکن هنــوز شعـله هـای آن ایّــام در وجـودمـان زبـانه میکشــد .
 

. . . در فصـل زمسـتان سالیـان پیش، برف زیـادی می بـاریــد به طــوری که همـۀ کــوه و دشت و صحـــرا یکپـارچه سفـیدپـوش میشــد و فقـط سنگهـــای بزرگـی که در بـالای تپّـه هـا و کــــوه هـا قـــرار داشــــتند، فـابـل مشـاهــده بـودنـــد .
 

. . . بـا اینــکه در هــر خـانه ای مـوادّ ســوختـی لازم مـوجــود بـود، بـا این حـال، در روزهـــای پـایـانی ســـال که بـه قــول قـدیمـی هــا زمین نفس می کشــید، لکّه هــایـی از زمین در کــوه و دشت نمـایـان میشــد و مـا بـا بچّـه هــــای هــم سنّ و ســال خـود، بیــل هـا را بـرداشـته و در گــــروه هــــای سه چهــــار نفـــــری، جهـت جمـــــع آوری خــار و خـاشـــاک، بـرای آتـش شـب « چهـارشـنبه سـوری »، به کــوه و صحــرا میــرفتـیــم و هیـمه تهیّـه نمــوده و آنهــا را در محلّـی از انبــاری می گـذاشـتـیم تـا بـرای آن شب خشک شـوند و بهتــر بسـوزنـــد . آخه بـزرگتــرهـا می گفتـنــد: آتش مـوادّ سـوختـی جـدیــد در آن شب، شگــون دارد .
 

 . . . یـادش بخیــر وقتـی که بچّـه بـودیــم، « کـوله سـوپـورگه » جـاروهــایـی که تـا ســر حـدّ ممـکـن کـار کــرده و دیگــر قـابـل اسـتفــاده نبـودنــد را در گــوشه ای پنهــان میکـــردیــم بـرای شب « چهـارشـنبه سـوری » که آنهــا را آتش زده و بچــرخـانیــم و درد و بـلای کـلّ اعضــای خـانــواده و فـامیــل را به آن حـواله داده و بـه خـاکــروبه پـرتــاب کنـیـم . یـا بـا تعــداد مختصــر وسـایلـی از قبیـل: فشفشه، تـرقّـه و . . . به جشن و شــادی می پـرداختـیم .
 

 . . . در شب مـوعــــود، هـــــر خـانــــواده ای در گـــــوشه ای از پشت بـام منـــــزل مسکــــونی خــــود، آتشی بـرپـا میکــرد و همــۀ اعضــای خـانـه از روی آن مـی پـریـدنـــــد و مــی گفتـــند : « زردی من ازتـو ، سـرخی تـو از من » و اعتقـاد داشتـنـد که بـا این کار، شــرارت هـا و بـدی هـا از آنـان و خـانــواده شـان دور می شــود .
 . . . در پـایـان نیـــز بـزرگتــرهـا، آتش را کامـلاً خـامـوش میکــردنــد تا خـدای نـاکــرده باعث آتش ســوزی و ایجــاد خـرابـی نشـــود . 
                       

                       . . . و بـدیـن تـرتیـب، مـراسـم « چهـارشـنبه سـوری » به پـایـان می رســـید . . .